Hipoterapia – forma rehabilitacji psycho-ruchowej, do której stosuje się konia. Jest jedną z form rehabilitacji wieloprofilowej, czyli oddziałującej jednocześnie ruchowo, sensorycznie, psychicznie i społecznie. Stosowana jest zarówno u dzieci, u młodzieży, jak i u dorosłych. Terapia niepełnosprawnych z zastosowaniem metody hipoterapii obejmuje głó—wnie osoby niepełnosprawne ruchowo, sensorycznie i umysłowo. Dobroczynne dla zdrowia skutki kontaktu z koniem znane były już w starożytności; jako metoda leczenia pojawiły się w nowoczesnej medycynie w latach 50.-60. XX w., zwłaszcza w neurologii, ortopedii i psychiatri. Hipoterapia jest ściśle powiązana z innymi metodami rehabilitacyjnymi i terapeutycznymi i w pełni korzysta z ich dorobku. Celem terapii z koniem (z elementami jazdy konnej) jest przywrócenie pacjentom sprawności fizycznej i psychicznej w możliwym do osiągnięcia zakresie. Hipoterapia stanowi jeden z elementów rehabilitacji leczniczej i jako taka jest prowadzona przez specjalistę, na zlecenie i pod kontroląlekarza. Hipoterapeuta pełni rolę asekurującą, zapewniając bezpieczeństwo oraz rolę przewodnika w kontakcie ze zwierzęciem. Konie stosowane w hipoterapii dobiera się starannie pod kątem pożądanych cech (przede wszystkim cech charakteru). Muszą one być m.in.: łagodne, posłuszne, o odpowiedniej budowie i wieku. Jedną z najpopularniejszych ras koni stosowanych w Polsce do hipoterapii są konie huculskie.Ponadto, koń powinien być dobrany do jeźdźca, do jego wzrostu i potrzeb rehabilitacyjnych.] Czasami do hipoterapii wlicza się terapię na ośle, zwaną onoterapią.                                                      Działanie hipoterapii: -korygowanie postawy ciała; -regulacja napięcia mięśniowego; -kontakt z przyrodą, -działanie motywacyjne; -doskonalenie równowagi, koordynacji, orientacji w   przestrzeni, schematu własnego ciała, poczucia rytmu; -stymulacja i normalizacja czucia powierzchniowego; -zwiększenie poczucia własnej wartości, -zmniejszenie zaburzeń emocjonalnych; -rozwijanie pozytywnych kontaktów społecznych.  Na chwilę zostań ułanem Na pierwszych zajęciach dziecko często nie ma kontaktu z koniem. Bywa tak, gdy terapeuci wyczuwają ich opór i niechęć. Zdarza się, że sami rodzice podkreślają, że ich dziecko boi się zwierząt albo nigdy nie miało z nimi kontaktu. Wejście w nowy, nieznany świat jest dla niego ogromnym przeżyciem, z którym nie zawsze potrafi sobie poradzić. Gdy dziecko już oswoi się ze zwierzęciem, przychodzi na kolejne zajęcia, które rozpoczynają się od przywitania się zarówno z koniem, jak i opiekunami. - Powitanie też ma działanie terapeutyczne   Dzieci autystyczne mają zaciśnięte pięści i zazwyczaj stąd bierze się sztywność całej obręczy barkowej. Kiedy klepie konia otwarta dłonią, rozluźnia mięśnie . Dla dzieci biorących udział w hipoterapii pierwsze minuty zajęć są zawsze najtrudniejsze. Są spięte, skupione. Dopiero kiedy koń zaczyna się ruszać, rozluźniają się i zaczynają wykonywać ćwiczenia. Choć podobne do tych, które do znudzenia powtarzane są w sali gimnastycznej, mają zupełnie inny wymiar - maluch staje się dzielnym ułanem lub Indianinem. Terapia trwa zazwyczaj pół godziny (kosztuje to ok. 35 zł) i odbywa się raz  w tygodniu. Jeśli dziecko ma problemy z poruszaniem się, zajęcia powinny odbywać się dwa razy w tygodniu. Po czym poznać, że zajęcia hipoterapii prowadzone są profesjonalnie? Wystarczy zapytać, czy osoba prowadząca zajęcia ma odpowiednie uprawnienia. Koncesje wydaje Polskie Towarzystwo Hipoterapeutyczne, które prowadzi też szkolenia dla przyszłych terapeutów.             Wskazania do hipoterapii w ośrodku: -mózgowe porażenia dziecięce: spastyczne, ataktyczne (wiotkie ataksje móżdżkowe), -atetotyczne (zmienne napięcie mięśniowe z ruchami mimowolnymi), -najlepszy moment na rozpoczęcie hipoterapii to ten, w którym dziecko rozpoczyna lub doskonali siadanie, wstawanie lub chodzenie; -inne niż mózgowe porażenie dziecięce porażenia i niedowłady spastyczne, wiotkie i dyskinezy: -zaburzenia czucia proprioceptywnego, zespoły genetyczne (Retta, Angelmana, Downa); -zaburzenia neurologiczne o nieznanej etiologii, np. zaburzenia integracji sensorycznej, charakteryzujące się zaburzeniami ruchu, napięcia mięśniowego o charakterze dystonicznym, zaburzonym napięciem mięśniowym w osi głowa -tułów kompensowanym sztywnością obwodową w obrębie głowy, szyi, karku, mięśni mimicznych oraz kończyn dolnych i/lub górnych; -przepukliny oponowo-rdzeniowe z wodogłowiem; -dzieci niewidome i głuchonieme; -artrogrypozy (poza przypadkami dużych przykurczy biodrowych). Przeciwwskazania do stosowania hipoterapii: - ciężkie upośledzenia umysłowe, - skrajne autyzmy, - krytyczne bunty zwłaszcza z towarzyszącymi krzykami, niepokojem ruchowym, agresją i/lub autoagresją, - brak kontroli głowy w rozwoju motorycznym, - niezagojone rany od drobnych skaleczeń po duże odleżyny, - utrwalony przykurcz mięsśni przywodzicieli stawów biodrowych, - podwichnięte lub zwichnięte stawy biodrowe, - dysplazje stawów biodrowych z częstymi incydentami zwichnięć, - zły stan ogólny zdrowia, skrajne wyniszczenia np. w trakcie choroby            nowotworowej, - skoliozy - II,III,IV stopnia o kącie skrzywienia powyżej 20 stopni wg Cobba, - plecy płaskie, plecy wklęsłe, szpotawość kolan, - miastenie, - osteoporoza dużego stopnia lub inna przyczyna łamliwości kości np. przerzuty nowotworowe do kości, wrodzona łamliwość kości, artrogrypoza ze znacznym, utrwalonym przykurczem w stawach biodrowych, - bardzo częste i ciężkie napady padaczkowe, nie wyrównane mimo farmakoterapii (więcej jazd z wyzwolonym napadem niż bez), - hemofilia i inne skazy krwotoczne, - trwałe dużego stopnia zniekształcenia układu kostno-stawowego, stany po złamaniach i operacjach kończyn nie wcześniej niż 1 miesiąc po zdjęciu unieruchomienia (decyduje ortopeda), - ostre infekcje i stany gorączkowe, w tym częste infekcje dróg moczowych, - niestabilność szczytowo-obrotowa w Zespole Downa (decyduje ortopeda na podstawie zdjęcia rtg kręgów szyjnych C1-C2),  - odklejanie siatkówki oka i wzmożone ciśnienie śródgałkowe..